Það er oft sagt að sagan endurtaki sig, en það er ekki satt. Hún rímar. Oft verður það rím kaldhæðnislegt. Í dag hafa margir á samfélagsmiðlum deilt einni frægustu fyrirsögn Íslandssögunar: Mannúð bönnuð á Íslandi. Sú grein birtist í Þjóðviljanum rétt fyrir seinni heimsstyrjöldina, í apríl árið 1939, og var eftir Katrínu Thoroddsen.
Katrín vildi bjarga gyðingabörnum frá Evrópu, ættleiða þau til Íslands, en þáverandi forsætisráðherra og Framsóknarmaður, Hermann Jónasson, bannaði henni það. Grein Katrínar hófst svo, en hana má lesa í heild sinni hér:
„Laust fyrir miðjan desember s.l. bað austurísk kona mig um að taka af sér þriggja ára gamla dóttur sína um óákveðinn tíma.Kona þessi er af gyðingaættum og maður hennar er einnig Gyðingur. Annars er það af honum að segja, að hann er starfsmaður við gasstöð í Wienarborg, afskiptalítill meinleysismaður, sem aldrei hafði tekið neinn þátt í stjórnmálum. En þegar Hitler komst til valda í Austurríki, var honum ásamt óteljandi fleirum Gyðingum kastað í fangabúðir, og síðan hefur ekki til hans spurzt.“
En ástæðan fyrir því að þessari grein er nú deilt á samfélagsmiðlum ætti að vera öllum ljós, að í aðdraganda helfararinnar voru Íslendingar sem vildu reyna að bjarga fólki undan þjóðarmorði en voru stöðvaðir af þeim sem stýrðu landinu. Alveg eins og nú, nema nú hafa hlutverkin snúist við. Nú eru það Palestínumenn sem flýja þjóðarmorð og Íslendingar vilja bjarga þeim. En þeir eru stöðvaðir af náfrænku Katrínar Thoroddsen, Katrínu Jakobsdóttur forsætisráðherra.
