„Já, og það var ákveðin meðvirkni í gangi. Ríkissáttasemjari var hringjandi hingað til þess að hafa áhrif á Seðlabankann. Við ættum ekki að hækka vexti og helst ekki tjá okkur af því að formaður VR væri ekki stöðugur í skapi og hlypi út af fundum ef hann sæi eitthvað úr Seðlabankanum. Reyndu síðan að fresta vaxtaákvörðunarfundi og svo framvegis. Það er ekkert annað en meðvirkni,“ segir Ásgeir Jónsson seðlabankastjóri í viðtali í Mogga dagsins.
Þarna heldur Ásgeir því fram að andstaða Ragnars Þórs Ingólfssonar formanns VR við vaxtahækkanir Seðlabankans sé vandamál, sé ekki yfirveguð afstaða heldur eitthvað sem rekja má til persónugalla hans.
Annað í viðtalinu er eftir þessu. Ásgeir talar af miklu yfirlæti um forystu verkalýðshreyfingarinnar.
„Ég held að þeir séu tilbúnir til að hlusta núna. Það sem gerðist síðasta haust var það að sameiningarvettvangur hreyfingarinnar, sem er Alþýðusamband Íslands, varð óvirkur. Þá breyttist þetta í samkeppni einstakra verkalýðsfélaga, sem var erfið staða fyrir alla, bæði þá sem sömdu fyrst og þá sem komu á eftir. Allir þeir sem tóku þátt í þeim leikþætti hljóta að hafa dregið einhvern lærdóm af, ég hef enga trú á öðru. Á Íslandi verða allir að sitja við sama borð í svona ákvörðunum,“ segir Ásgeir.
Og hann virðist hafa misst af hörðum verkföllum og kjaradeilum í Bretlandi, Frakklandi, Þýskalandi, Noregi og víðar.
„Erlendis hafa launþegar að miklu leyti tekið á sig verðbólguna. Enn sem komið er hefur vinnumarkaðurinn ekki svarað verðbólgu með miklum launakröfum, sem hefur leitt til þess að raunlaun hafa lækkað og verðbólga gefið eftir. En hér hefur það ekki verið þannig. Hér hafa launin ekki lækkað, laun bara hækkað í takt við verðbólgu og verðbólgan er ekki að gefa eftir. Það hefur þá leitt til þess að við beitum þeim tækjum sem við höfum,“ segir Ásgeir.
En hvað vill Ásgeir að verkalýðshreyfingin geri?
„Ég hélt síðastliðið haust, að verkalýðshreyfingin myndi átta sig á því að það að ætla að elta verðbólguna í launahækkunum myndi leiða til vaxtahækkana. Það hlyti að vera alveg skýrt, en þannig fór það nú samt. Jafnvel sumir verkalýðsforingjar, sem voru mjög æstir yfir að geta ekki fengið meira. Nú vilja sömu foringjar halda útifundi til þess að mótmæla afleiðingum gerða sinna,“ segir hann í viðtalinu. Hann vill sem sé að launafólk taki á sig mikla kjaraskerðingu, éti verðbólguna hráa.
Ásgeir virðist telja að kaupmáttarskerðing launafólks sé ekki vandamál, heldur sé vandinn sá að einstaka verkalýðsforingjar magni upp óánægju í samfélaginu. „Það er ekki réttmætt að kenna verkalýðshreyfingunni sem slíkri um stöðuna, ekki að öllu leyti; það eru frekar viðbrögð verkalýðsforingja við henni sem eru ámælisverð,“ segir Ásgeir og virðist þá eiga við formenn verkalýðsfélaga sem ekki eru tilbúnir að fagna mikilli kjaraskerðingu launafólks.
