„Ef það fólk sem tekur ákvarðanir um svona hluti eins og strandveiðikerfið myndi aðeins hugleiða að kerfið snertir líf fjölda fólks úti á landsbyggðinni, á stöðum þar sem kannski er búið að kaupa allan kvótann í burtu og þetta fólk er að reyna að halda úti byggð á viðkomandi stað, af hverju er ekki eitthvað gert til að hjálpa þessu fólki? Viljum við frekar fá alla suður á malbikið og láta húsnæðisverðið og -leiguna, rjúka upp úr þakinu? Af hverju ekki frekar að stuðla að svona úrræðum eins og strandveiðikerfið gæti svo auðveldlega gert, til að ýta undir byggð úti á landi?“

Þetta segir Magnús Guðbergsson strandveiðisjómaður í ítarlegu viðtali við Víkurfréttir. Magnús fer yfir víðan völl í viðtalinu en hann segir meðal annars að nauðgsynlegt sé að stokka upp kvótakerfið, því ella muni sjávarútvegurinn í heild sigla í strand.

Ef ég gæti spólað fjörutíu ár aftur í tímann og ákveðið hvernig kvótakerfið á að vera, þá liggur kvótinn hjá ríkinu, sem fær allar tekjur af auðlindinni. Ég myndi treysta mér til að reka góða útgerð ef ég get leigt þorsktonnið á 70 þúsund krónur en í dag skila útgerðirnar bara 25 þúsund krónum til ríkisins og þeir sem leigja frá sér kvótann, borga ekki neitt því það er bara borgað fyrir veitt tonn. Finnst einhverjum virkilega eðlilegt að stóru útgerðirnar skuli geta fjárfest í kvóta í Namibíu t.d. og víðar, fyrir veðsetningu á eign þjóðarinnar? Ekki get ég veðsett hús einhvers annars til að fjármagna mín kaup, af hverju eiga útgerðarmenn þjóðarinnar að geta veðsett þjóðareign? Þeir sem tala fyrir því að þetta sé hagsælla fyrir þjóðina, gleyma algerlega að spá í hvernig hlutirnir væru ef þetta væri ekki svona. Hvað hefði gerst ef kvótinn væri eign þjóðarinnar en ekki fárra útvaldra, hefði útgerð þá bara dáið drottni sínum?,“ spyr Magnús.

Viðtalið við Magnús má lesa í heild sinni hér.