Kristinn Hrafnsson, ritstjóri Wikileaks, segir á Facebook frá samskiptum sínum við íslensku lögregluna sem hringdi í hann vegna ábendinga frá Laufey Geirsdóttir, sem býr í Ísrael samkvæmt þjóðskrá. Tilefni símtalsins er óljóst, þar sem lögreglan tók margsinnis fram að þetta væri ekki lögreglumál. Tilefni kvörtunar Laufeyjar voru orðaskipti þeirra Kristins, þar sem Kristinn mótmælti morðum Ísraelshers á Gaza en Laufey varði þau.

Færsla Kristinn er svona:

„Löggan hringdi í mig hingað til London í gær, ekki Scotland Yard heldur lögreglan á íslenska höfuðborgarsvæðinu. Líklegast hefur upphringjandinn haldið að ég færi í hnút yfir símtalinu svo hann tók skýrt fram í upphafi, etir að hafa kynnt sig, að hann væri nú ekki að hringja í mig útaf neinu alvarlegu.
Erindið var að hann hafði fengið tilkynningu til sín frá konu sem taldi að samskipti við mig á internetinu væru þess eðlis að þau kölluðu á inngrip lögreglu. Það var og.

Forsagan er sú að yfir helgina fékk ég yfir mig frekar dónaleg skilaboð á facebook frá einstaklingum sem samhliða höfðu sent mér vinabeiðni – svo undarlegt sem það nú er. Þetta voru allt skilaboð sem snéru að því að ég færi villu vegar í færslum mínum um málefni Gaza og helst að það færi fyrir brjóstið á viðkomandi að ég fordæmdi barnaslátrunina í linnulausum loftrárásum Ísraelshers. Málfarið var allt keimlíkt.

Þegar ég grennslaðist fyrir um prófíla viðkomandi reyndust þeir bera þess merki að vera gerfimenn, en við slíka nenni ég ekki að tala. Tel það hámark hugleysisins að fela sig á bak við gerfinöfn, sérstaklega ef tilefnið er aðallega að ráðast á mína persónu (sem ég er annars ekkert sérstaklega viðkvæmur fyrir). Ég eyddi einhverjum af þessum ummælum og blokkaði gerfimennina.

Loks dúkkar upp kona sem virtist vilja halda áfram sama þrástagli en nú undir nafni sem virtist alvöru. Engu að síður vildi ég ganga úr skugga um að viðkomandi væri ekta og fletti því viðkomandi upp í íslendingabók, símaskrá og þjóðskrá. Eftir stutta skoðun kom aðeins ein kona til greina og var viðkomandi skráð með heimilisfestu erlendis, nánar tiltekið í Ísrael.

Tók ég því skjáskot úr þjóðskránni, póstaði á facebook ásamt með (að ég viðurkenni) dálítið meinlegri spurningu hvort hún væri á launum við að skrifa athugasemdir um mitt vonda innræti og meinta skoðanavillu.

Sú birting olli slíku hugarvíli hjá Íslensku konunni í Ísrael að hún hringdi langlínusímtal til lögreglunnar á íslenska höfuðborgarsvæðinu með kvörtun eða kæru. Og lögreglan hringdi beint í mig.
„Tja hún heldur því fram að þú hafir brotði persónuverndarlög“, sagði löggan, þegar ég spurði um hinn meinta glæp – og var ekki laust við að hann væri heldur vandræðalegur, „en ég held að þetta sé ekki lögreglumál“, bætti hann við hughreistandi..

Ég benti honum á að það væri dálítið einkennilegt að tala um brot á persónuverndarlögum þegar um væri að ræða upplýsingar sem eru opnar og aðgengilegar almenningi í þjóðskrá, sum sé kennitala, nafn og heimilisfang – sem í tilfelli konunnar var nú ekki nákvæmara en svo að það tilgreindi bara landið: Ísrael.
Löggumaðurinn virtist taka undir þetta sjónarmið og ítrekaði að hann héldi að þetta væri nú ekki lögreglumál. Við það stækkaði spurningamerkið mín megin; „En þú ert nú engu að síður að hringa í mig. Frá embætti lögreglunnar?”

Ef hægt er að tvístíga í síma var löggan byrjuð á því þarna og sagði eitthvað að þá leið að þetta væri nú bara gert fyrir íslensku konuna – sko, koma þessu á framfæri, og svona – og sko lögreglan væri nú bara að reyna að stuðla að friði milli manna. (Þarna stillti ég mig um þá ábendingu að það væru aðrar leiðir fyrir lögregluna ef hún teldi friðelskandi lögsögu sína ná til botns Miðjarðarhafs, til að stuðla að friði í nágrenni við íslensku konuna í Ísrael, t.d. gæti lögreglan fjölmennt á samstöðugöngu með Palestínumönnum og krafist vopnahlés strax og stöðvun þessara ógeðslegu barnaslátrunar sem stendur nú yfir á Gaza).
„En svo vill hún meina að þetta stangist á við notkunarskilmála Facebook“, sagði hann loks.

Þarna var mér eiginlega öllum lokið og þó að samskipti mín og lögreglumannsins væru öll á hinum vinsamlegustu nótum spurði ég hann hvort það væri virkilega í verkahring lögreglunnar á Íslandi að fylgjast með að farið væri að notkunarskilmálum á samskiptavef í eigu bandarísks fyrirtækis – til að gæta hagsmuna konu sem borgaði skatta og skyldur í Ísrael.

„Nei, eins og ég segi þá er þetta ekki lögreglumál“, sagði lögreglumaðurinn, enn og aftur – sá sem gerði sér það ómak í sínu starfi sem lögreglumaður að hringja í mig til London.

Við kvöddumst kurteislega eftir þetta og mig grunar að hann hafi verið dauðfeginn að símtalið varð ekki lengra.

Fyrir utan þennan sérkennilega kapitula í samskiptum við lögreglu varð ég býsna hugsi yfir stöðu mála í ljósi þess að Zionistar og vinir, eru nú farnir að sækja heldur betur í sig veðrið. Sem fyrirbyggjandi aðvörun ætla ég að benda þeim á sem vilja eiga við mig orðstað héreftir á opinberum vettvangi að a) næst þegar einhver sakar mig um gyðingahatur fyrir það eitt að gagnrýna helstefnu stjórnvalda gagnvart Palestínumönnum mun ég tilkynna það formlega til lögreglu sem gyðingahatur. Ég tel að ásökun um samjöfnuð af slíku tagi sé alvarleg aðför gegn öllum gyðingum heimsins, þeir allir sagðir samsekir í voðaverkum sem nú eru framin á Gaza og teljist það því hatursorðræða. Einnig b) næst þegar einhver sakar mig um gyðingahatur og/eða stuðning við Hamas mun ég líta á það sem ærumeiðandi aðdróttandi ummæli og íhuga að leita réttar míns með það að leiðarsljósi.“

Myndin er af Kristni og Laufeyju.